ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΛΗΝΩΝ

Κύκλος τριών συναντήσεων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Πώς γίνεται κανείς συντηρητής ιστορικών ενδυμάτων; Ποιοι είναι οι ενδεδειγμένοι τρόποι αποθήκευσης και ποιοι παρουσίασης των ιστορικών ενδυμάτων;

Η συντήρηση ιστορικών ενδυμάτων είναι επιστήμη και συνάμα τέχνη, με μικρή αλλά ουσιαστική ιστορία στη χώρα μας και το εξωτερικό. Αφορά τη μελέτη της φθοράς, την πρόβλεψη της αναχαίτισής της, τις εργασίες βελτίωσης και σταθεροποίησης της κατάστασης διατήρησης των ενδυμάτων και την προετοιμασία τους για έκθεση και προβολή στο ευρύ κοινό.

Ο κύκλος διαδικτυακών μαθημάτων με θέμα «Συντήρηση ιστορικών ενδυμάτων» που διοργανώνει το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ιδρυμα με τις δρ.Τατιάνα Κουσουλού - Tίνα Χανιαλάκη, Συντηρήτριες Υφάσματος της Διεύθυνσης Συντήρησης Αρχαίων και Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού «θα είναι μια σύντομη αλλά περιεκτική παρουσίαση του επαγγέλματος του συντηρητή υφάσματος και των υπηρεσιών που μπορεί να προσφέρει για τη διατήρηση και προβολή των ενδυμάτων ιστορικής και καλλιτεχνικής αξίας, και θα αναπτυχθεί σε τρεις συναντήσεις, γύρω από τρεις θεματικές ενότητες». Οι ενότητες θα εμπλουτιστούν με την παρουσίαση επιλεγμένων σχετικών ειδικών θεμάτων και case studies.

Ο κύκλος μαθημάτων απευθύνεται στο κοινό της εταιρείας που ενδιαφέρεται για τη μελέτη και την διατήρηση ιστορικών ενδυμάτων, αλλά και σε συντηρητές έργων τέχνης άλλων ειδικοτήτων.

Ο παλιός κεφαλονίτικος ρουκετοπόλεμος

Στην Κεφαλονιά υπήρχε από παλιά η έντονη σμπαράδικη εικόνα της εορτής της Λαμπρής. Μετά την Ένωσης του νησιού με την υπόλοιπη Ελλάδα, που πλέον ήταν ελεύθερες οι χριστιανικές ορθόδοξες εκφράσεις, ο λαός θα ξαναφέρει πιο δυναμικά τον ρουκετοπόλεμο κατά την περίοδο της Λαμπρής « Ο ζουρλοροκετοπόλεμος του Αργοστολίου διαρκεί όλην την ημέρα της λαμπράς, όπου και παντελόνια τρυπιώνται και μουστάκια καίονται και γενιάδες τσουρουφλίζονται.- Οι χωροφύλακες και οι κλητήρες, μένουν κλεισμένοι , δια τον φόβον των Ιουδαίων, και τα διαμαχόμενα μέρη επιπίπτουν μανιωδώς εναντίον, …Η κουρλοροκέτες το περικυκλ΄΄ωνουνε πανταχόθεν και μόνο η φυγή το σώζει, ως εσωσε τόσους άλλους φιλησύχους πολίτας, οι οποίοι ηναγκάσθησαν όλην την ημέραν να ήναι κλεισμένοι στα σπίτια τους σαν Εβραίοι, δια να αποφύγουν την λύσσαν και την μανίαν των οπαδών του Ιησού…»

Άλλη αναφορά στον παλιό τύπο κατά το τέλςο του 19ου αιώνα μας ενημερώνει πως στο Αργοστόλι από νωρίς πριν από την Λαμπρή ετοιμάζοντας οι ρουκέτες. Συγκεκριμένα κατά το 1890 καταγράφεται η κατασκευή ολίγων ρουκετών, αλλά ο σχολιαστής επαινεί τον αστυνόμο ότι είχε τον έλεγχο και περιόρισε το έθιμο αυτό, σχολιάζοντας στο τύπο της εποχής , πως «…Αλλά πολύ καλόν θα ήτον αν ο κόσμος παρήτει αφ’ εαυτού τοιούτον έθιμον, χωρίς να είναι ανάγκη της αστυνομικής παρεμβάσεως. Οι αληθείς χριστιανοί την μεγάλην εορτήν του Πάσχα πρέπει να πανηγυρίζωσιν εν αγάπη και ομονοία και όχι εν πολέμοις ροκετών και πυροβολισμών.»

Παρόλη την αστυνόμευση που γινόταν στο Αργοστόλι για τις ρουκέτες, αυτές δεν έλειπαν από την πασχαλινή ατμόσφαιρα απενανίας την συπολήρωναν με όσα και να γίνονταν επικίνδυνα. «..Η Κυριακή του Πάσχα απέρασε με ησυχίαν. Ροκέτες όμως δυστυχώς δεν έλλειψαν, μολονότι ο κ. Αστυνόμος έκαμεν ό, τι ηδυνήθη, συνέλαβε πολλούς και περιώρισε το κακόν έθιμον. Εις το λιθόστρωτον πλησίον του φαρμακείου του κ. Τρωγιάννου συνέβη κάτι το δυσάρεστον. Παίδες τινες επετέθησαν δια ρουκετών εναντίον μιας ξένης Κυρίας διερχομένης…»

Μα και το Ληξούρι δεν έμενε πίσω στα θορυβώδη πράγματα της Λαμπριάς. Στα 1900 όπως και κάθε χρονιά η Ανάσταση του Χριστού ήταν πολύ θορυβώδης από τη μεριά του Ληξουρίου, τέτοια ώστε ο αρθρογράφος σε τοπική εφημερίδα να την παραλληλίζει με τον Ελληνοτουρκικό Πόλεμο του 1897. Το Ληξούρι κάθε που ερχόταν η Λαμπρή καργάριζε τα κανόνια του τα οποία βρισκόταν στο λιμάνι και έστελνε τα πυρά του προς το Αργοστόλι. Φυσικά ήταν αφόρητη η ατμόσφαιρα τόσο στην παραλία όσο και στην πλατεία της πόλης από τον πολύ καπνό και το βουητό που έκαναν οι εκατοντάδες ρουκέτες, ενόψει της Λαμπρής.

Δεν έλειψαν ποτέ τα ατυχή περιστατικά τα οποία έπαθαν οι κατασκευαστές των επικίνδυνων πυροτεχνημάτων και αυτοσχέδιων ρουκετών. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και αυτή του Παναγή Σιμωτά Μαλαϊνού από τα Σαρλάτα της Λιβαθούς, ο οποίος κατασκέυαζε τα λεγόμενα χαλκούνια, είδο βαρελότου δια την Λαμπρή. Στα 1901 «…ενώ δε έτριβεν εις εν μουρτάρι τα σχετικά υλικά εξεπυρσοκρότησε το μίγμα, του έβλαψε σοβαρώς τας χείρας, του προσέβαλε τους οφθαλμούς, έθραυσε παρατυχόντα πράγματα και επλήγωσε ελαφρώς και άλλους παρισταμένους. Η σκηνή συνέβη εις το μαγαζί του Γασπαράτου Παβιόλου εις Σαρλάτα, ο τραυματισθείς δε Μαλαϊνός μετεφέρθη εις το Νοσοκομειον.